Nieuwsartikel
Website New Scientist NL, december 2019
Is een setje quantumwolken net een wormgat?
Eind 2019 gaat het niet zo briljant met me. Ik zit thuis met een burn-out en kom in het begin nauwelijks uit mijn woorden. Nogal eng voor iemand die vroeger graag en snel schreef over de meest hersenkrakende wetenschap.
Als het door praten en rusten eenmaal beter begint te gaan, komt er iets moois op mijn pad: het eerste verhaal sinds misschien wel jaren waar ik keihard mijn tanden in wil zetten.
Een pitch later bij New Scientist NL mag ik aan de slag. Die pitch versturen is doodeng, want gunnen ze me de kans en kan ik dit überhaupt nog? Ik besteed dagen aan kauwen op de pittige paper over een link tussen quantumexperimenten in het lab en bizarre wormgaten die nog nooit zijn waargenomen. Vier experts praten me door het onderzoek heen, tot ik mijn roestige pen op het papier durf te zetten. Dat is worstelen, schrappen en herdenken, maar uiteindelijk heb ik mijn verhaal. En dat voelt fantastisch.
Twee jaar later kijk ik tevreden terug op dit stuk. Zeker, het had nog beter gekund. Bijvoorbeeld door meer ruimte te nemen voor iets minder diepgang. Tegelijkertijd was het dit nieuwsbericht waardoor ik weer wist: schrijven over wetenschap, dáár krijg ik energie van. En sindsdien stromen de woorden weer.
